فعالان مدنی هزاره در کابل
بنا به فراخوانی که از سوی جامعه ی مدنی کابل داده شد، روز جمعه ساعت ۳ بعدازظهر این مراسم با حضور چندصد نفر از دانشجویان و فعالین مدنی هزاره ی کابل در مسجد الزهرا با تلاوت آیاتی از قرآن مجید آغاز گردید. سپس خانم نادره اختیاری زندگینامه ی شهید یوسفی را قرائت نمود.
پس از آن اقای علی زاده نماینده ی مردم غزنی در اولوسی جرگه سخنانش را در رابطه با شهید یوسفی و حادثه ی دردناک اخیر کویته ایراد نمود. وی گفت که دلیل اصلی کشتن هزاره ها توسط تروریستان جنایتکار این است که، این مردم حاضر نیستند تا کارکردهای جنایتکارانه ی آنان را پیشه ی سیاسی خود سازند و کماکان بر روش های مدنی برای مبارزات و مطالبات خود تکیه می کنند. گروه های تروریستی ماهیت شان آدم کشی است که اگر این کارکردها را از آنان بگیرند، دیگر ماهیتی نخواهند داشت.
ما از نهادهای بین المللی مانند شورای امنیت و سازمان ملل متحد، همچنین جامعه ی جهانی می خواهیم تا در قبال اینگونه اقدامات ساکت نمانند و به صدای ستم دیدگان و قربانیان تروریزم گوش دهند و به خواسته ی آنان رسیدگی کنند. وی در پایان ابراز امیدواری نمود، روزی از راه برسد که همه ی مردم ما بیدار شوند و نگذارند بیش از این حقوق شان را زیرپا نمایند.
بعد از آن پیام آقای رحمت علی کهزاد منشی عمومی حزب دموکراتیک هزاره (HDP) که ساعتی پیش از مراسم طی تماس تلفنی قرائت شده و ثبت گردیده بود، برای شنیدن حضار در مجلس گذاشته شد. وی به عنوان یکی از مسوولین بلندپایه ی حزبی که شهید یوسفی و یارانش آن را پایه گذاری نموده و نیز به عنوان یکی از یاران نزدیک آن بزرگوار، از مردم کابل به خاطر برگزاری مراسم چهارمین سال روز شهادت حسین علی یوسفی تشکر نمود. آقای کهزاد در ادامه ی پیامش گفت که زمانی که وی در برنامه ی «چمن لالی» و «پیوند لالی» با صدای شیرین هزارگی اش از رادیو کویته سخن می گفت، همه ی هزاره ها را دچار شعف و غرور می کرد.
وی ادامه داد که شهید یوسفی در اولین سخنانش پس از تشکیل حزب و انتخاب شدنش به عنوان رهبر آن، تأکید داشت که هزاره ها در سراسر دنیا باید مانند حلقه های زنجیر به هم وصل شوند. خودش هم در همین راستا گام برمی داشت و با هزاره های خارج کشور مستمرا در ارتباط بود. به گفته ی آقای کهزاد، یوسفی معتقد بود که هزاره ها پی در پی قتل عام می شوند و دلیلش هم نبودن مرکزیتی است که بتواند آنان را منسجم، متحد و مقتدر نماید. این بود که خودش برای آن تلاش نمود که نتیجه ی آن ایجاد حزب دموکراتیک هزاره از وحدت گروه های کوچک تر بود.
سخنران بعدی آقای خالق آزاد بود. وی نخست گفت که اگر حوادثی کوچک تر از حادثه ی تروریستی کویته در غزه و یا سومالی صورت می گرفت سر و صدای مجامع بین المللی بلند می شد. او به عنوان دوست نزدیک شهید یوسفی خاطراتی را از وی بازگو نمود و گفت، زمانی که داود خان مسأله ی پشتونستان را مطرح می نمود و آن را موضوع داغ سیاست خارجی کشور دولتش ساخته بود، برنامه ی طنز «چمن لالی» و «پیوند لالی» عمیق ترین انتقادات را از این اقدامات داود خان می نمودند و مردم به علت کم بودن رادیو در آن زمان، از راه دور به خانه ی کسانی که رادیو داشتند می رفتند تا آن برنامه را بشنوند. من معتقدم که عقب نشینی داود از ادعاهای پشتونستانش، به خاطر انتقادات شدید این برنامه بود.
در همین زمان وقتی جمعی به داخل کشور آمده بودند تا شهید اکرم یاری را به خارج برده و از آن جا مبارزات اساسی ـ تبلیغی را علیه دولت وقت به راه اندازد. وی به آن برنامه تن نداد و گفت که نمی خواهد هیزم کش تنش میان پاکستان و افغانستان گردد که آتشش دامن مردم ما را بگیرد.
آقای آزاد افزود که اتحاد و منسجم شدن خواسته ی اکثر مبارزین گذشته ی ما بوده است و وقتی در ابتدای حکومت خلقی ها به زندان افتادم، وکیل حاجی نادر ترکمنی را ملاقات نمودم. وی نیز همیشه تأکید می نمود که باید کاری کنیم که هزاره های جهان متحد شوند.
در ابتدای قیام مسلحانه ی مردم ما علیه اشغالگران، زمانی که شهید یوسفی با اتحادیه ی مجاهدین مقداری سلاح را به داخل آورده بود، مورد حمله ی عوامل بیگانه قرار گرفت. شهید یوسفی می گفت اگر مقاومت کنیم مردم بی گناه آسیب خواهند دید. بهتر است که عقب نشینی کنیم. او ۸ ماه را در زندان های عوامل بیگانه سپری نمود و شدیدا مریض شد.
وی هرگاه که ظرایط را مناسب می یافت خبرنگاران خارجی را به هزارستان می برد تا برای جهانیان ثابت کند که ما آن گونه که گلبدین حکمتیار و یونس خالص مدعی هستند، ۳۰ هزار خانه نیستیم و قومی بسیار بزرگ در این کشور می باشیم.
سخنران بعدی آقای اسدالله سعادتی نماینده ی مردم دایکندی در اولوسی جرگه بود. وی سه مسأله را دخیل در حوادث کویته دانست که عمده ترین آن را تقابل سعودی ها با گسترش انقلاب شیعی ایران می دانست.
در پایان خانم جمیله جویا به عنوان نماینده ی «کمیته ی دفاع از زنان قربانی خشونت» پیام این کمیته را برای مراسم اولین سالگرد شهادت مطلومانه ی شکیلا که روز شنبه ۷ دلو و بر مزار وی در قبرستان عمومی غرب کابل برگزار خواهد شد، به اطلاع حاضرین رساند.