آخر هفته‌ی گذشته (دوازدهم ماه می) هموطنان ملبورنی ما شاهد یک رویداد فرهنگی استثنایی بودند. رونمایی آلبوم «بامیان دور» با حضور گسترده‌ی فرهنگیانی که از سرتاسر آسترالیا و شهرهای دور و نزدیک به این شهر گرد آمده بودند تا شب را با غزل‌سروده‌های ضیا ساحل نفس تازه کنند.
رونمایی آلبوم «بامیان دور» هم بهانه‌یی بود برای گردهم‌آیی فرهنگیان پراکنده در شهرهای دور و نزدیک آسترالیا تا دیدووادیدی داشته باشند و هم ضیا ساحل، آوازخوان جوان و خوش‌صدا، اولین آلبوم از غزل‌سروده‌هایش را به‌طور رسمی برای علاقمندان صدایش به نشر برساند.
«بامیان دور»، مجموعه غزل‌هایی است که به‌صورت استدیویی ثبت شده است و ۸ تا آهنگ از همین آلبوم طی یکسال اخیر به‌شکل تصویری به نشر رسیده‌اند. این آلبوم شامل ۹ آهنگ است که از همین حالا به‌صورت اولین مجموعه از غزل‌های ضیا ساحل به‌طور کامل در دسترس علاقمندان قرار گرفته و آخرین آهنگ آن «بامیان دور» تازه به نشر می‌رسد.
اکثر آهنگ‌های آلبوم «بامیان دور» ساخته‌ی خود ضیا ساحل‌اند و ساختار آهنگ‌ها کلا در قالب غزل-ترانه است.
ضیا ساحل صدای گیرایی دارد و در همین اولین اثرش نشان داده که در کیفیت و دقت در ساختار آهنگ‌ها و انتخاب شعرها نیز دست بالایی دارد. علاوه بر این، او توانسته نازک‌نوایی‌ها و باریکی‌های غزل را به‌خوبی در درون ضرب‌ها و آلاب‌ها بگنجاند.
آلبوم «بامیان دور»، با طرح بسیار زیبای خطاطی اثری از خطاط برجسته‌ی کشور، علی بابا اورنگ آراسته شده است و همین زیبایی جلد، نشانگر این است که این مجموعه غزل‌سروده‌های ضیا ساحل از درون و بیرون ارتباط تنگاتنگ و ظریفی باهم دارند و شاید بتوان گفت که این یک اثر جدی در غزل-ترانه‌های امروزی ما به‌شمار می‌رود.
نوآوری
از وضعیت کلی و ظاهری آهنگ‌ها که بگذریم، نکته‌های تازه در ساختار و بافتار آهنگ‌ها مشهود است. آهنگ‌ها در عین تشابه ظاهری که همگی از ساختار غزل برخوردارند ولی هر آهنگ با ریتم و سازه‌های ساختاری متفاوتی آفریده شده‌اند.
بعضی از آهنگ‌های این آلبوم در عین قالب غزل و کلاسیک بودن‌شان، با ریتم و ضرب‌های متفاوتی چیده شده‌اند و سازه‌های بافتاری در هرکدام مشخصات و خصوصیات خودش را دارند. همین نشان می‌دهد که ما تنها با صدای یک آوازخوان روبه‌رو نیستیم بلکه شاهد کار کسی هستیم که شم و توانمندی‌های آفرینش‌های موسیقایی در عرصهی غزل را خوب یاد گرفته است.
مهم‌ترین نکته‌یی که در اثر تازه‌ی ضیا ساحل می‌بینیم، ابداع غزل-ترانه در قالب لهجه‌ی هزارگی است. او با انتخاب غزل‌های بسیار جاندار هزارگی از چند شاعر این لهجه توانسته به یک نوآوری تازه دست یابد. ریسک کردن این‌چنینی آن‌هم در قالب غزل برای وی خالی از درد سر نخواهد بود، ولی او با پذیرفتن این ریسک، نشان داده که به کارش ایمان دارد و به ظرفیت‌ها و قابلیت‌هایش در این عرصه کاملا مطمئن است.
امیدوارم برای آثار تازه‌ی ضیا ساحل سال‌های دیگری منتظر نمانیم و هر بار با یک کار جدی و تازه‌ی او در عرصهی موسیقی غربت روبه‌رو شویم.